Jedna z groźnych chorób nowotworowych jest białaczka. Nie jest to jedna choroba, ponieważ tą nazwą określa się całą grupę chorób nowotworowych, które dotyczą układu krwiotwórczego. Nazwa białaczka ma uzasadnienie historyczne, ponieważ próbka krwi chorego na ostrą białaczkę miała białawy kolor. Dla tej choroby charakterystyczne są zmiany ilościowe i jakościowe składników krwi, szpik oraz niektórych narządów wewnętrznych. U chorego namnażają się zmienione niedojrzałe komórki, które nazywa się blastami. Blokują one wzrost zdrowych komórek krwi. Gdy szpik kostny jest nimi przepełniony, dostają się do krwi i różnych narządów. Przyczyna białaczek może być bardzo różna. Z reguły nakłada się kilka czynników, zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych.
Bardzo ogólnie białaczki można podzielić na szpikowe i limfoblastyczne. Może też być ostra lub przewlekła. Białaczki ostre mają gwałtowny i szybki przebieg. Nieleczone mogą w krótkim czasie doprowadzić do śmierci. Rozwój białaczki przewlekłej jest początkowo wolny i nawet nieleczony pacjent może kilka lat przeżyć. Leczenie białaczki zależy przede wszystkim od rodzaju białaczki, jednak ważne jest też jej zaawansowanie i stan ogólny chorego. Bardzo ważny jest też wiek. Białaczki u dzieci w większości przypadków są skutecznie leczone. Dużo gorzej jest, gdy na białaczkę zachoruje osoba dorosła. Im starszy wiek, tym z reguły gorsze są rokowania.
Leczenie białaczki polega na wyeliminowanie zmienionych komórek. Stosuje się chemioterapię, która jest połączona z leczeniem wspomagającym, które polega na właściwym odżywianiu, leczeniu niedokrwistości, zapobieganiu i leczeniu zakażeń. Leczenie trwa długo, ale może przynieść całkowite wyleczenie.
Jedną z metod leczenia, gdy chemioterapia nie przynosi efektu, jest przeszczep szpiku kostnego. To jedna z najskuteczniejszych metod leczenia niektórych nowotworów krwi. Zanim zostanie przeszczepiony szpik, należy wcześniej zniszczyć źle działający szpik chorego. Szpik jest wprowadzany do organizmu biorcy podobnie jak krew, czyli dożylnie za pomocą kroplówki. Prawidłowe komórki umiejscawiają się tam, gdzie był wcześniej szpik biorcy. Tam namnażają się i zaczynają produkować krew. Ta skuteczna metoda jest jednak obwarowana wieloma ograniczeniami. Trzeba przede wszystkim znaleźć bliźniaka tkankowego biorcy. Najlepszy jest dawca spokrewniony, jeśli jednak nie ma, to dzięki istniejącym na świecie bankom szpiku można znaleźć dawcę.
Warto zostać dawcą szpiku, ponieważ można w ten sposób kogoś uratować. Samo badanie zgodności tkankowej nie jest skomplikowane. Można to zrobić pobierając próbkę krwi lub nabłonek z wewnętrznej strony policzka za pomocą specjalnego zestawu. Nasze dane będą przechowywane i w razie potrzeby zostaniemy poproszeni o oddanie szpiku. Szpik pobiera się z talerza biodrowego lub coraz częściej separuje z krwi. Pobranie szpiku z talerza biodrowego nie jest przyjemne, ale zupełnie do wytrzymania. Szpik regeneruje się już po kilkunastu dniach. Dawca wychodzi ze szpitala już na drugi dzień po pobraniu.
